هواکرهٔ زمین دارای مرز روشنی نیست. کم کم نازک و نازک تر میشود تا آن که در پایان در فضای بیرونی ناپدید میگردد. سه-چهارم جرم هواکره در ۱۱ کیلومتر نخست از سطح زمین جای گرفتهاست. پایین ترین لایهٔ آن گشتسپهر نام دارد. انرژی آمده از سوی خورشید باعث گرم شدن این لایه و سطح زیرین آن و درنتیجه پراکنده گشتن هوا میگردد، آنگاه لایهٔ هوای با چگالی کمتر بالا میرود و جای آن را لایهٔ سردتر که چگالی بیشتری دارد، پُر میکند. نیتجهٔ این فرایند چرخهٔ هواکره است که باعث پخش شدن انرژی گرمایی در زمین میشود.[۱۰۰]
نخستین چرخههای هواکرهای از دستههایی از باد بسامانها در منطقهٔ استوایی، پایین تر از عرض جغرافیایی °۳۰ و بادهای بیشوز در عرض جغرافیایی میانی که خود عبارت است از منطقهٔ میان °۳۰ و °۶۰ ساخته شده بود.[۱۰۱] همچنین جریانهای اقیانوسی عاملهای مهمی در چگونگی آب و هوا دارند، بویژه گردش دماشوری که انرژی گرمایی بدست آمده از منطقهٔ اقیانوسی استوایی را میان منطقههای قطبی بخش میکند.[۱۰۲]
بخار آبی که در سطح زمین پدید آمدهاست چون دمای بالاتری دارد به کمک جریانهای هوا به بالا میرود. این بخار آب متراکم میشود و به صورت بارندگی به زمین باز میگردد.[۱۰۰] بیشتر آب بدست آمده به کمک رودخانهها به سوی زمینهای پست تر رانده میشود و بیشتر رودخانهها آب را به اقیانوسها و دریاها باز می گردانند و برخی آن را در دریاچه جمع آوری میکنند. چرخهٔ آب ساز و کاری حیاتی برای ادامهٔ زندگی در زمین است و البته عامل مهمی در فرسایش سطح زمین در طول دورههای زمین شناسی بودهاست. بارندگی در زمین میتواند بسیار گسترده باشد در بعضی منطقهها بهاندازهٔ چند متر در سال باران میبارد و در برخی دیگر کمتر از یک میلی متر در سال. چرخهٔ هواکرهای، پستی بلندیهای زمین و تفاوت دما همگی از عاملهایی اند که در میانگین بارندگی در هر منطقه تاثیر میگذارند.