نماد اخترشناسی برگزیده شده برای زمین یک صلیب است که پیرامون آن را یک دایره فراگرفتهاست.[۱۳۷] برخلاف دیگر سیارههای سامانهٔ خورشیدی، زمین تنها سیارهای است که انسانها تا سالیان دراز، آن را بدون حرکتِ به گرد خورشید میدانستند.[۱۳۸] باور دیگر دربارهٔ زمین صاف بودن آن بود، بسیاری از مردم تا سالیان دراز چنین میپنداشتند که زمین صاف است.[۱۳۹] اما پس از پیشرفت دانش، این باور با باور گِرد بودن زمین جایگزین شد.[۱۴۰]
البته در دین اسلام و یهودیت چنین نبودهاست. در آیههایی از قرآن، زمین به حیوانی متحرک مانند شده[۱۴۱] ولی در عین حال، قرارگاه آدمیان هم نامیده شدهاست.[۱۴۲] و یا در آیههای دیگری همچون مهد[۱۴۳]، مهاد[۱۴۴]، یسبحون[۱۴۵] و الراجفة[۱۴۶] زمین را به گهواره ای آرام مانند کرده که با وجود حرکتهای گوناگون همچنان برای سرنشینانش آرام و بی خطر است. در آیین یهود و در تورات هم اشارههایی به حرکت آرام زمین شدهاست.[۱۴۷]
با ساخت فضاپیماها برداشت کلی انسان از زمین دگرگون شد. امروزه بیشتر مطالعههای هواشناسی و دادههای مربوط به هواکُره، از نمای کلی زمین و نگاه از بیرون به آن، بدست آمدهاست.[۱۴۸][۱۴۹] نتیجه بدست آوردن آگاهی بیشتر از وضعیت زمین کمک کرد تا جنبشهای حمایت از محیط زیست به راه بیفتند تا مشکلات مربوط به تاثیر انسان بر پیرامون خود و از میان بردن منابع زمین را پوشش دهند.[۱۵۰]
برخی فرهنگها زمین را خدا میدانستند و ویژه تر آن را یک ایزدبانو فرض میکردند. برخی هم آن را خدای مادر یا خدای باروری میدانستند. در برخی آیینها بویژه در اسلام و مسیحیت پروتستانی، دربارهٔ آفرینش زمین از سوی خدای یکتا یا خدایان سخن به میان آمده و به صراحت بر راستی آن تاکید شدهاست. اما در میان گروههای مذهبی، آیینهایی وجود دارد[۱۵۱][۱۵۲][۱۵۳] که این مطلب را نپذیرفتهاند همچنان که برخی از گروههای علمی (و نه همه) نیز پدیدهٔ آفرینش را رد کردهاند.[۱۵۴][۱۵۵] برای نمونه میتوان از تقابل آفرینشگرایی و تکامل یاد کرد.